4, 2/3, 130, 30, 24, 27, 1, 3.

Beetje gekke titel? Vast, maar het zijn een aantal getallen die in deze blog voorkomen. Betekenen ze dan nog iets speciaals? Zit hier een diepere betekenis achter? Voor het antwoord op deze vraag verwijs ik graag naar de titel van mijn vorige blog! (Tipje van de sluier: Nee :D)

Allereerst even een bedankje aan iedereen die op wat voor manier dan ook reageert op deze blog of via Facebook. Super leuk om zo reacties uit soms onverwachte hoek te krijgen!

Mijn laatste blog zo rond half augustus, lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Maar als ik dan probeer terug te halen welke dingen ik bereikt heb in de afgelopen anderhalve maand, is dat toch lastiger weer te geven dan verwacht. Opnieuw, zelfs na 4 maanden en ruim 2/3 van mijn placement (130 dagen om precies te zijn sinds ik in Tanzania landde), een lesje in het enigszins loslaten van die taak- en resultaatgerichtheid vanuit Nederland…
Iets wat wel veranderd is, maar of ík dat nou heb bereikt weet ik niet, is dat het zelfvertrouwen van mijn lokale collega Musa enorm is toegenomen. Dat was althans wat ik te horen heb gekregen van andere VSO medewerkers die we ontmoet hebben tijdens onze conferentie in Bangkok (waarover later meer). Hij durfde zich uit te spreken en discussies aan te gaan, waar hij zich eerder volledig afzijdig hield. Dit zie ik inmiddels ook vaker in zijn dagelijks werk, hij durft het nu zelfs met mij oneens te zijn. Het zal niet gekker moeten worden…

De afgelopen anderhalve maand stond qua werk vooral in het teken van het introduceren en het leren werken met het nieuwe vacatureoverzicht dat ik gemaakt heb. Na de uitleg en korte training, die een half uur later begon dan gepland (laat het gaan, laat het los!!) betekent dat vooral proberen de collega’s er gedisciplineerd mee te laten werken. Omdat ik er een soort spelelement van heb gemaakt waarbij regels groen worden als we het vaak genoeg updaten, nog op schema liggen en dus ons werk goed doen, begint het voor iedereen te leven. Af en toe hoor ik een collega roepen: “so many green lines, happy!!!”. Het zijn de kleine dingen die het doen!!
Daarnaast werf en selecteer ik zelf ook nog redelijk veel mee, totdat er een nieuwe structuur is voor de gehele HR-afdeling en er een extra lokale collega bij kan komen. Ik hoop dat we deze kunnen aannemen voor ik vertrek, zodat ik ook nog wat tijd met deze collega kan doorbrengen.
Naast dit werk op kantoor, ben ik samen met Musa de afgelopen week in Bangkok geweest. Daar waren alle collega’s die zich met in-country recruitment binnen VSO bezig houden, uitgenodigd om samen te komen, elkaar te leren kennen, van elkaar te leren en meer samenwerking op te zoeken. Een groep van zo’n 30 personen met 24 verschillende nationaliteiten, met recht een divers gezelschap. Alles bij elkaar een geweldige ervaring, erg mooi om hier onderdeel van te mogen zijn. Goed om te horen dat de meeste problemen of successen die we in Tanzania hebben, niet uniek zijn en we dus goeie tips hebben kunnen uitwisselen om beter en meer samen te werken. Vervolgens werd ik nog gevraagd om het eerder genoemde vacatureoverzicht te presenteren en toe te lichten aan de hele groep. Dit was met recht een goede conversie (sommige Randstad/CRU termen vergeet je niet), want deze presentatie van 20 minuten leverde 4 aanbiedingen voor een nieuwe baan op om in andere landen hetzelfde te komen doen!! Nou past dat niet helemaal in m’n planning, maar ik ga vanaf volgende week wel met meerdere mensen binnen VSO kijken en overleggen hoe we dit wellicht in andere landen toch voor elkaar kunnen krijgen! Wordt ongetwijfeld vervolgd in m’n volgende blog!
Naast dat Bangkok officieel een werkbezoek was, hebben we ook van het avond- en nachtleven van Bangkok met rooftopbarren, kroegen en massages kunnen genieten, top!!

Naast het werk, hoewel Bangkok dus wel meer dan alleen dat was, is er nog steeds genoeg te doen. Op het programma stond onder andere weer eens een champagnebrunch in het Hyatt hotel met een groep van 8 mede-VSO’ers. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik afgelopen weekend voor de derde keer ben geweest, ditmaal met Evans, een Keniaanse collega van de finance afdeling, en Lila, een Randstad-collega uit de VS. Maar hé, ongelimiteerde champagne en een geweldig buffet voor zo’n 27 euro, dat kan je toch niet laten liggen? Daarnaast heb ik één van de grootste liefdadigheidsevents hier bezocht, de zogeheten goat races. De benaming zegt het al: geitenraces. Gokken op welke geit wint en daarna heerlijk koude torens met Kilimanjaro bier drinken voor het goede doel!!!
Wel jammer is dat mijn overburen, een Nederlands-Canadees stel dat ook voor VSO werkte, inmiddels vertrokken is. Veel met hen opgetrokken en veel biertjes samen gedronken, dus dat hebben we ook maar in die stijl afgesloten vlak voor ze vertrokken!
Begin september ben ik ook nog voor een lang weekend naar Griekenland vertrokken. Een paar heerlijke dagen door Athene geslenterd met lekker eten en drinken, maar bovenal bijzonder goed gezelschap van één persoon!! Wordt hopelijk vervolgd!

Inmiddels ben ik voor anderhalve week verhuisd naar het huis van Dawn, mijn country director. Omdat zij een week voor VSO in Rwanda is, bood ze me aan om in haar huis met gedeeld zwembad, sportzaal en uitzicht op de Indische Oceaan te verblijven. Het kan minder!! Wat ik ook wel minder zou willen, zijn momenteel de tintelingen in mijn rechterbeen. Een MRI-scan eind vorige week heeft uitgewezen dat er weer een aardige hernia aanwezig is. Waar mijn verzameling tot nu bestond uit 3 hernia’s aan de linkerkant, heb ik nu er nu voor het eerst één aan de rechterkant te pakken. Hoe verder is nog niet bekend, hopelijk kan ik morgen bij een specialist terecht voor een beter idee hoe deze te behandelen is. Beste scenario: goede manuele therapie hier in Dar es Salaam. Slechtste scenario: terug naar Nederland, second opinion en opereren….. Gelukkig zijn er wellicht ook nog tussenvarianten mogelijk, maar een kleine tegenslag is het wel… Mijn pillenconsumptie zal niet helemaal zo hoog liggen als in Amsterdam gedurende een ADE-weekend, maar ik doe een dappere poging! Op die manier is het ook nog best te doen voor nu, maar het is geen structurele oplossing…
Ik ga er vanuit dat die er wel is, voordat mijn volgende blog verschijnt. Voor nu kan ik er nog redelijk normaal mee leven, dus ik blijf gewoon zoveel mogelijk werken en daarnaast leuke dingen doen, dit weekend weer Zanzibar!!!

Badaiii!!!!