Doei doei Dar

Tja, voor de vierde keer in de laatste paar maanden heb ik zitten wachten op het niet zo fantastische Julius Nyerere International Airport. De vorige keren was het vanwege geweldige redenen (Athene, Bangkok en 2 weken geleden nog Arusha voor safari), nu was het wachten op een soort van gipsvlucht terug naar Amsterdam... Helaas zijn mijn rugklachten erger geworden en moet ik vervroegd terug naar Nederland om snel aan manuele therapie te beginnen.. Ben inmiddels al in Zürich, dus de langste zit heb ik al gehad!

De laatste week hier stond dan ook vooral in het teken van bezoeken aan klinieken en apotheken en het e-mailen en bellen met het medische team van VSO. Alle lof trouwens voor hen, zij hebben het allemaal zeer goed afgehandeld! Ik vlieg terug op een plek met extra beenruimte en het laatste stukje zelfs business class.

Naast al het geregel moest ik dus ook ineens in een week m’n werk overdragen en afronden.. Het is volgens mij redelijk gelukt en ik heb daarnaast afgesproken vanuit Nederland nog wel wat ad hoc werkzaamheden uit te voeren voor VSO de komende maand.
Afgelopen vrijdag was m’n afscheid van mijn collega’s hier op kantoor. Naast een taart en het binnen VSO beroemde certificaat, kreeg ik twee mooie speeches van Musa en Farida, twee directe collega’s. Vandaag heb ik met een groepje collega’s en vrienden de boel hier nog even goed afgesloten met een opnieuw heerlijke champagne brunch, dat moet samen met goed wat pijnstillers voor een soepele terugvlucht zorgen!

Ondanks dat het 5 fantastische maanden zijn geweest met enorm veel nieuwe ervaringen en nieuwe vrienden, heeft dit vervroegde en versnelde afscheid toch wel een bittere nasmaak. Het voelt helaas als unfinished business, ik had nog zoveel meer willen doen en d’r stond nog anderhalve maand geweldige vakantie op de planning. Aan de andere kant, dat gevoel had ik waarschijnlijk ook gehad als ik op de geplande datum was gestopt.

Van wat ik de komende maanden ga doen als ik terug in Nederland ben, heb ik nog geen idee. Naast hopelijk goedwerkende manuele therapie, zie ik het wel. Misschien is dat wel de grootste les geweest van m’n tijd in Tanzania in meerdere opzichten: niet teveel plannen, vaak loopt het toch wel anders. Kijken hoe lang ik dat in Nederland vol kan houden......

Tot snel allemaal!!